Verhalen door hardlopers, voor hardlopers

De strijd tegen de elementen, de strijd tegen de kilometers en soms de strijd tegen jezelf. Mooie, ontroerende en echte verhalen, door hardlopers en voor hardlopers. DeHardloopwinkel.nl vindt dat deze verhalen een plek verdienen, ze kunnen beginners stimuleren en gevorderden motiveren. Dus heb je een mooi, ontroerend of motiverend hardloopverhaal? Stuur deze dan naar webshop@dehardloopwinkel.nl met "hardloopverhaal" in het onderwerp. Wij zullen jouw verhaal dan een plek geven. Misschien trekt jouw verhaal net wel die beginner over de streep om toch voor die 5 kilometer te gaan. Of de ervaren loper om toch die gevreesde afstand te volbrengen.

Lees hier de inspirerende lopersverhalen van Dennis Kreetz onze eigen Frankie, Carola, Alex Bakkeren (winnaar reis NY 2015) Hans Remeeus, Albert Meijer, Mari Durieux en Kees van der Niet.

26-9-2020

100km Ultraloop Twiske Landsmeer.

Gegrift, gebijteld in het systeem, onuitwisbaar.

Zaterdag 26 september, ik sta om 07 uur in het donker op de atletiekbaan aan de start voor mijn 5^e 100KM.

Vandaag vertrek ik met een duidelijke missie, een mooie pr lopen….overmoedig of niet maar alles onder de 10 uur zou al te gek zijn! In Mei liep ik 4 achtereenvolgende dagen 4 marathons dat ging zo goed dat ik gelijk besloten heb om voor deze sub 10 op de 100 te gaan, doorpakken dus! Al maanden ligt de focus op deze ene dag, ik ben nu nog nerveus maar ik weet dat dit straks na de start helemaal weg isHet worden rondes van de 10km route van de Twiskemolenloop ieder rondje kom ik weer terug op de atletiekbaan steeds het langs start / finishpunt, dit wordt straks vooral een mentaal dingetje!! omdat de drempel om te stoppen tijdens de slechte momenten dan uitermate laag is.

Ik neem ook mijn eigen ravitaillering mee, een krat vol drink en vreetwerk achter op de bagagedrager gemonteerd van de meefietser: mijn schoonpa. vind ik een fijn idee, kan ik pakken wat en wanneer ik dat wil. Als het goed is, ga ik vandaag een dikke 6500 Calorieën verbranden, geen overbodige luxe dus al dat eten en drinken mee.Buienradar voorspelt niet veel goeds maar mag de pret niet drukken, ik voel mij beresterk, ben uitgerust en in opperbeste stemming!

Ik heb de afgelopen 2 maanden kneiterhard getraind en tot vervelends aan toe kilometers gevreten, in mn uppie met rugzakje in weer en wind door de polders van waterland en wijdewormer jakkeren, saai! maar hier wordt je vooral ook mentaal sterk van.

100 hardloopkilometers per week, 5 marathons en 2x een loop van 50km, ook de broodnodige krachttraining gedaan. De laatste 2 weken voor mijn uitdaging ga ik langzaam afbouwen; geheelonthouding, koolhydraten stapelen en vroeg m’n mandje in, alles voor wat men noemt de supercompensatie.

Direct na de start heb ik naast mijn meefietsende schoonvader al loopmaatjes die speciaal voor mij op hun vrije Zaterdag vroeg uit de veren zijn gekomen, ze lopen het eerste rondje mee! Wow, ik moet nog wennen aan mijn rol in de spotlights…..maar vind dit supergaaf!Als ik na ieder rondje weer op de baan verschijn, wordt het steeds drukker met bekende lopers die elkaar weer aflossen en een stukje met mij mee willen meefietsen of hollen, dit is echt vet! en had deze aandacht niet verwacht!! We zijn lekker aan het keuvelen…de support helpt!, ik ga lekker en probeer al kletsend dit tempo zo lang als mogelijk vol te houden, doseren is met deze afstanden van levensbelang.

De weersverwachting van vandaag klopt van een kanten. De weergoden zijn mij zeer gunstig gestemd. Het heeft zo moeten zijn denk ik.Maar rond 65km krijg ik serieus last van de gebruikelijke (en verwachtte) lichamelijke ongemakken. Nog 35 KM te gaan!, dit tempo kan ik eigenlijk niet meer hebben, de “zin” begint weg te ebben, kramp ligt op de loer en die scherpe randjes zijn er ook al een tijdje vanaf, het keuvelen is ook een stuk minder geworden, ik blaf regelmatig naar m’n schoonpa voor een slok water of een AA tje, echt gezellig ben ik niet meer.

Nu is het zaak mn koppie erbij te houden en vooral positief te blijven denken, niet zeiken Kreetz! Denk aan het clubrecord wat ik misschien wel ga verbreken mijn tussentijden op de 70 en 80 km zijn wellicht al sneller dan de oude clubrecords die er stonden dus die pak ik dan gelijk ook even mee! Negatief denken is funest en plots…ja hoor!

Daar is hij weer! …Die vuilak die nooit een atv’tje opneemt of verzaakt mij een bezoek te brengen als ik lange afstanden loop De MAN MET DE HAMER geeft ook nu weer een ferme hand en brengt mij naar de diepste krochten van mijn ziel, de mentale oorlog is nu echt begonnen. Ik lijd in stilte, zeuren heeft geen enkele zin.

Ik weet het nu zeker: de legendarische hardloper Emil Zatopek had gelijk: als de geest sterk is, dan volgt het lichaam. Of sterft.’ maar mijn geest is niet altijd sterker en kan de verleiding om even te wandelen om even de druk van mijn bovenbenen afhalen niet altijd weerstaan.

Nou, kom op! Mouwen opstropen en gaan met die banaan! Op naar de laatste fase

Ik ren maar door, de om rust smekende stramme bovenbenen negerend, de droge bek ontkennend, voeten al geruime tijd pijnlijk , hartslag pompt de hele dag al rond de 130 slagen per minuut en loopt nu alleen nog maar verder op, elke slag pulserend tot in mijn kop. Maar dit wordt wel een vet PR …Althans, wat het voor dit moment waard is natuurlijk. Ik moet nog zo lang… en wil wel 10 keer het tempo verlagen of gaan wandelen maar mijn meelopers slepen me erdoor heen

Ik weet dat de pijn maar tijdelijk is en moet deze meenemen naar de streep, waar verlossing is.

Het duizelt soms voor mijn ogen, het parcours ken ik inmiddels met ogen dicht… Ik snap je,ultraloper legende Ron Teunisse. Ik weet wat je bedoelt, ultra-pionier Jan Knippenberg. Ik voel het ook. Ik bén het ook

Daar zie ik de molen in mijn laatste rondje! stukje fietspad, bruggetje .ik weet het: nu nog zo'n 6 minuten erbij. Met de ogen knipperend zie ik dwars door het gutsende zweet de stopwatch op 9.37 uur staan.

History in the making. Poetry in motion.

Rechtdoor, gaan! gaan! de supporters schreeuwen mij nog harder toe…kom op!! Ik mag nu echt niet meer verslappen van mezelf! Ik zal ze laten zien waarvoor ze gekomen zijn. De ideale lijn, geen meter te veel! dus de lichtgewicht loopschoenen slechts centimeters van de grasrand verwijderd. Over de route wordt niet meer nagedacht, de bénen leiden de weg. Het leven is nu afstand en tijd. Meer is er niet.

Ik ben al een volle werkdag aan het hollen met zelfs een paar overuren ..Oh wat is dit onwaarschijnlijk zwaar. Ik ben 51 jaar, wat doe ik mezelf toch weer aan! Linksaf, hekje door en zie de atletiekbaan!

De laatste druppel aan energie wordt uit het afgetrainde lijf geperst. 73 kilo Mean Lean Running Machine. ‘Je bent te dun’ zeggen ze.’ Het is niet goed voor je’. Menigeen snapt mij niet, want ze snappen hardlopen niet. Ze zien er de schoonheid niet van: die schitterende eenvoud, de volkomen eerlijkheid, de mens in zijn puurste vorm, al duizenden jaren lang.

Allerlaatste rondje op de 300meter baan!. De finish !! Uitputting en euforie. Rechterhand naar de linker. Wijsvinger, klik. De Stopwatch stopt... 9 uur 43 minuten

Mijn God! Wat heb ik geflikt vandaag?

Ik voel me misselijk. Ben duizelig en kan nauwelijks nog staan. De pijnlijke benen als elastiek. Ik moet gaan liggen, ben zo ontzettend moe maar door de totale euforie ook weer niet.

Ik wordt opgewacht door een grote groep mensen, onze voorzitter en de burgermeester van Landsmeer. Wat een eer!

Alles van mezelf geëist, vooral ook die mentale oorlog in m’n kop, al die rondjes …Er had geen minuut af gekund.

Laatste stuk voortdurend in het rood. Alle fysieke signalen en mentale smeekbedes genegeerd.

Duizelig!, Zweet in stralen langs mijn lichaam. Het dolgejaagde hart komt maar heel langzaam weer tot bedaren.

Handen op mijn gezicht. Ik proef het opgedroogde, korstige zout.

26 september 2020 mijn geliefde Twiske

Grote dank aan mijn meefietser en verzorger: schoonpa. Dank aan allen die hebben geholpen met het opzetten en begeleiden van deze reis. Het zijn er te veel om op te noemen

Dank! mijn lieve gezin voor jullie geduld en vooral begrip!, zonder jullie support had ik het echt niet gered.

Ik word overspoeld door een intens gevoel van geluk van 'leven' tot in iedere cel.

Live to run, run to live. Laat het koude biertje nu maar doorkomen!.

Groeten Dennis

6-9-2020

De strijd tegen jezelf!

Ik kan het niet, het is te warm, ik heb niet genoeg geoefend…… Je verzint allerlei smoezen om niet te hoeven lopen. Als je nog niet helemaal de smaak te pakken hebt is de motivatie om hard te lopen soms even ver te zoeken.

Ook in deze tijd is het lastig om je te motiveren. Je moet op gepaste afstand lopen en dat is toch even wennen. De sfeer van een wedstrijd werkt ook altijd motiverend. Dat is er dit keer niet bij.
Om mezelf te motiveren heb ik me ingeschreven voor een virtuele loop: De Goudse Nationale Virtuele Singelloop.

Nu moest ik eraan geloven!
Uiteindelijk op zondagochtend 6 september alle moed verzameld en voor het eerst in twee jaar weer een loopje gedaan van 5 km. Het was warm, het zonnetje scheen, maar het ging eigenlijk heel goed.
Mijn tijd zal ik maar niet doorgeven, het gaat om het feit dat ik dit loopje gedaan heb. Wat ben ik dankbaar en blij dat ik dit loopje heb kunnen doen na 1,5 jaar ziek geweest te zijn.
Wat ben ik blij dat ik weer de smaak van het hardlopen te pakken heb gekregen!

Wat is hardlopen een leuke sport! Dit smaakt naar meer……

10-5-2020

Ultraloop van 100 km uitgesteld.

Helaas gaat door de bekende reden mijn ultra-run over 100 kilometer niet door. Die stond gepland voor 10 mei, met 10 rondes door het Twiske van elk 10 kilometer. Jullie hadden voor de gezelligheid en ter motivatie één of meer rondes mee kunnen lopen. Jammer, heel jammer zelfs dat het feest (voorlopig) niet doorgaat.

Alternatief plan: marathon-vierdaagse

Ik heb inmiddels aardig wat (eenzame) uurtjes in mijn ultra-avontuur gestoken, mijn vorm wordt nog iedere week beter en in m’n hoofd (mentaal, dus) zit het ook goed. Eerlijk gezegd vind ik het daarom zonde om nu te stoppen, en deze opgebouwde energie te laten wegvloeien. Dat zou jammer zijn van al mijn noeste trainingsarbeid. Die zou dan voor niets zijn geweest. Daarom heb ik een alternatief plan bedacht en maak zo van de nood een deugd. Namelijk mijn 4×4-challenge. Ik wil in vier aaneengesloten dagen vier hele marathons gaan lopen!

Kijk en beleef je met me mee?

Met behulp van de site afstandmeten.nl heb ik al verschillende marathons hier in de buurt uitgevogeld en opgeslagen in mijn GPS-horloge.

Woensdagochtend 6 mei start ik met mijn marathon-vierdaagse. De laatste 42,2 km loop ik dus, als alles goed gaat, op zaterdag 9 mei.

De routes van mijn marathons kan ik met jullie delen. En ik zal de geïnteresseerde clubgenoten natuurlijk op de hoogte houden van mijn verrichtingen. Dat kan via de ACW-site. En ook ‘live’ via WhatsApp als ‘t effe kan, dus tijdens de lopen zelf.

Ik hoop dat jullie dit een leuk alternatief plan vinden. Ik heb er in ieder geval zin in!

Eerste marathon van Dennis’ vierdaagse zit erop

Vanochtend iets voor half negen vertrok Dennis Kreetz voor de eerste van zijn vier marathons in vier dagen. En die eerste ging prima. Eindtijd zelfs onder de vier uur: 3.54.

Menig ACW’er volgde Dennis live via de WhatsApp-groep. Dennis schrijft daarin zijn bevindingen van vandaag. “Wat een enthousiasme! Dank voor al jullie lieve berichten en support, op de fiets en langs de kant. De kop is eraf. 1 down, 3 to go.

Het weer was supergoed, ideale omstandigheden eigenlijk. Het lopen ging heel lekker. En ja, ook genoten van de omgeving.”

Dennis Kreetz’ marathonvierdaagse. Ook dag twee in de pocket!

Ook vandaag trof Dennis perfect weer. De natuur is nu op z’n fraaist, en met het zonnetje erbij loopt het toch wat minder zwaar. Zeker als je schoonvader weer trouw meefietst en de ravitaillering verzorgt. Bovendien reed vandaag Mark – Dennis’ zoon – de volle 42,2 kilometer mee.

Dennis over deze tweede dag: “Weer lekker gelopen, ondanks de toch wat stijve benen. Doorkomsttijd marathon was 3.57 uur. Dus weer onder de vier uur. Laatste 12 kilometer zijn Remko en Marcel gezellig meegelopen. Ook wat mensen een stukje mee op de fiets, en ACW’ers aanmoedigend langs de kant. Echt fantastisch. Heel gaaf! Dank jullie wel.”

Morgen dag drie. Dat zou wel eens een pittige kunnen worden. Je bent pas op de helft maar begint de benen, na die 84,4 kilometer in twee dagen, echt wel te voelen.

En dat was Dennis’ marathon #3. Nog eentje!

Dennis Kreetz heeft nu drie van zijn vier marathons te pakken. Alleen morgen (zaterdag) nog, dan zit zijn marathonvierdaagse erop. Deze derde dag leek zwaar te worden maar Dennis bleef redelijk fris. Tuurlijk was het pittig, mede door de warmte, maar het werd zeker geen martelgang.

Dennis beschrijft deze derde ‘hele’ zo: “Mooie route, perfect weer. Ondanks wat lichamelijke ongemakken weer een sub 4 marathon (denk niet dat ik dit kunstje morgen nog eens kan herhalen). Lekker gelopen, met dank aan Menno Wilmans en Paul van Hal en natuurlijk de meefietsers. Die hebben mij echt even door een slecht momentje geholpen. Thanx.”

Nu nog ‘maar’ eentje, dan is Dennis geslaagd in deze monsteropdracht: vier marathons in vier dagen.

Bam! Dennis heeft ‘m. Vier marathons in vier dagen.

Dennis Kreetz heeft zijn doel behaald. Vanmiddag om iets na twaalf uur kwam hij na wederom 42,2 kilometer aan bij zijn huis in Oostzaan. Marathon nummer vier in de benen, en ook nu weer onder de vier uur (3.58). Wat een prestatie!

De halve straat stond vol ACW’ers, buren, kennissen en familie. ACW voorzitter Piet Kelder hield een inspirerende toespraak, zoals alleen hij dat kan. Dennis sprak daarna zijn dank uit voor de steun van de meelopers en -fietsers, en vooral van het thuisfront. Vervolgens was het nagenieten met z’n allen bij Dennis in de tuin.

Uiteraard voelt-ie z’n benen en is hij aardig op na deze inspanningen, maar wat overheerst, is terechte trots en een mooie herinnering aan vier prachtige loopdagen.

Dit zijn Dennis’ woorden in de WhatApp-groep, een goed uur na de finish: “Yesss! De 4e kan ik ook afvinken… 3.58 uur. Mijn challenge is gelukt, kers op de taart is dan ook 4 sub 4 marathons. Grootse ontvangst in de straat, opgewacht door de buren en onze voorzitter. Dank voor de prachtige bossen bloemen, dit had ik nooit verwacht.

Heel graag wil ik de meefietsers, de meelopers de mensen langs de kant, de buurtjes, mijn collega’s, mijn familie en speciaal mijn schoonvader Piet bedanken. Zonder jullie had ik het nooit gered. Thanx toppers

3-9-2019

Ultraloop 25 mei.

Foto van een andere trail

25 mei was het weer zover, 50 km hollen deze keer verdeeld over rondjes van 2 km.

Ik sta redelijk voorbereid aan de start. Redelijk, hoor ik u denken? Klopt! 2 weken geleden nog geen vuiltje aan de lucht, mooie marathon in zuid Limburg gelopen voelde mij sterk en kwam in opperbeste stemming de streep over, maar 2 dagen daarna tijdens een 5 km testloop op een dinsdag avond schoot het na 4 km behoorlijk in mijn rechterkuit, waarschijnlijk ff te veel m’n best gedaan om een hijgerige Marcel Gluiper (de voormalige 5 km keizer van ac Waterland 15.28 min!) voor te blijven, wat normaal gesproken een compleet kansloze missie zou zijn maar als deze kanjer allerlei lichamelijke ongemakken heeft, grieperig en zwaar verkouden is, dan, ja alleen dan zou ik nog een kansje hebben.

Ai…een tegenvaller vanaf nu maar temporiseren en rust houden

11.55 uur, ik sta aan de start en word onzeker, heb ik te veel rust genomen? Is mijn conditie hierdoor letterlijk achteruit gehold? Deze gedachtes gaan mij niet helpen. Ik moet dit in m’n hoofd veranderen! Terug naar het positieve en wel nu! Ik heb voor de zekerheid van die super strakke kousen tot aan mijn knieën aangetrokken, niet echt sexy geef ik toe maar ze zeggen dat het helpt dus fuck it!

Ik vraag me af of die kuit het een dikke 4 uur gaat volhouden, dit is echt balen zeg. Ultralopen is zeker ook een mentaal spelletje. Tactiek is er daarom niet, focussen op techniek en net zo lang doorrennen totdat ik die onvermijdelijke eikel tegenkom. De man die er bijna altijd is en je vanaf de zijkant opeens een hand geeft en toeslaat.

Ja! Beste mensen inderdaad, ik heb het over de man met de hamer. Opdringerige nare vent!

We starten met een grote groep om 12 uur, ik had gelijk al een lekker tempo te pakken, dit hou ik wel ff vol al snel heb ik een buurman al gezellig kletsend lopen we kilometer na kilometer rondje na rondje. De kuit zeurt maar doet geen pijn, hier ben ik heel blij mee en geeft mij weer wat zelfvertrouwen…dit kan wel eens een mooie dag gaan worden!

35 km kom ik door in 2.58 uur. De hamer man is nog nergens te bekennen, zeker een snipperdag genomen.

Marathon doorkomst 3.35 uur nu wordt het wel pittig de rondjes beginnen saai te worden. Ik wil het tempo graag hooghouden maar het lijf begint toch te sputteren, ik moet nu volhouden. Op naar de laatste fase, dit wordt iets moois volgens mij in ieder geval een dikke vette pr! Kom op nog even volhouden!

Daar was de eindstreep! 4.16.39 uur Wow! Missie volbracht weer een mooi loopavontuur rijker,Ik ben superblij met deze mooie en zoete overwinning…op mezelf

Dennis Kreetz

13-04-2016

Frankies 1e halve marathon

Zondag 9 april was het eindelijk zo ver…4 maanden van voorbereiding…400 trainingskilometers. 3 x in de week voor dag en dauw hardlopen. Eerst een shake met 4 rauwe eieren, 3 delen tabasco en 50 gram eiken barst en dan door weer en wind naar buiten…ehh oké misschien lichtelijk overdreven.

Maar serieus…een halve marathon loop je echt niet “even” als uitkomst van een weddenschap lachend gemaakt in de kroeg met je maten een week eerder…

De halve van Rotterdam…

Als trainert van mijn Hardloopcluppie bestaande uit mijn 2 buurmannen (Tom Smit en Niels van Geer) en ik ben ik verantwoordelijk gesteld voor het regelen van onze 1e halve marathon. Hoe mooi zou het zijn om onze 1e grote loop te volbrengen op het heilige asfalt van de Coolsingel…Ja dat ga ik regelen!

Dus vanaf januari 2016 waren wij aan het trainen voor de halve marathon van Rotterdam. Half maart besluit ik om contact op te nemen met New Balance de hoofdsponsor van de Rotterdam marathon om te kijken of ik 3 startbewijzen kan regelen…Eh…Frankie…in Rotterdam is er helemaal geen halve marathon…sterker nog in de afgelopen 36 jaar is er nooit een halve marathon van Rotterdam geweest!!?(tenminste Google is er akelig stil over)

Met lood in mijn hardloopschoenen het nieuws gebracht bij de Tom en Niles…en nadat het kwartiertje ‘de trainert’ uitlachen voorbij was, werd het me toch wel duidelijk dat opgeven er niet inzat. Dus de trainert moest op zoek naar een andere halve marathon en wel op 10 april 2016.

De mooiste loop van Salland

Een korte zoektocht leidde mij naar 2 halve marathons. Den Helder of Deventer…tja de keuze viel afstand-technisch al gauw op Deventer. En na akkoord van de mannen kon de voorpret beginnen…inschrijven!!! De site oogt simpel en eenvoudig maar duidelijk(ik kijk toch anders naar sites). Niks hip gedoe met direct betalen via IDEAL maar gewoon invullen en machtigen voor afschrijven van het inschrijfgeld.

Met €15, - in ‘Big business’ hardloopland (Rot. Marathon €55, Mud Masters €65) is het bedrag voor inschrijven laag te noemen. Maar ach…we wilden graag een halve lopen en de IJsselloop was nu eenmaal voorhanden. De tekst in de bevestigingsmail ‘bedankt voor het inschrijven van de mooiste loop van Salland’ deed me verder dan ook weinig. Totdat wij zondag 10 april aankwamen in Deventer.

600 of 6000 deelnemers?

Een dik uur rijden, maar de pret op de heenreis maakte het meer dan waard. Een knap staaltje mobiel googelen van de mannen(ik reed) leerde ons dat het deelnemers aantal van de halve Marathon in Deventer 107 mensen in onze leeftijdscategorie telde met een totaal van 383 deelnemers.

Hahaha…wat heb je nou weer geregeld Frankie…dat gaat wat worden onze eerste halve marathon en we eindigen in ieder geval op plaats 106 of 107. Maar na het parkeren van de auto viel ons toch gelijk wel een ding op. Dit evenement is super professioneel geregeld tot en met zendmastwagen en motor TV crew aan toe. En dat allemaal voor een loop met plus minus 600 deelnemers? Niet dus! Het totaal aantal deelnemers ligt op een kleine 6000 verdeeld over 3 afstanden en een kidsrun.

Het parcours van de 21,1 km voer ons 4 keer over de IJssel met een mooie uitloop in lang uitgestrekte weilanden, verschillende ondergronden en prachtige architectuur in de oude binnenstad. Werkelijk een genot om te lopen. Enthousiaste toeschouwers langs de route, opzwepende dance en live muziek. Yep de IJsselloop in Deventer heeft het allemaal!

Garmin Forerunner 235

Frankie van dehardloopwinkel.nl zijn heeft een aantal voordelen, zo loop ik mijn 1e halve marathon met de Garmin Forerunner 235 om mijn pols(deze had ik liggen als testmodel). Een bijzonder licht dragend en functioneel hardloophorloge met een overzichtelijk menu en uitgebreide functies.

2 uurtjes pielen was voor mij dan ook meer dan voldoende om goed beslagen aan de start te verschijnen met deze unit om mijn pols(als gadgetofiel wil ik natuurlijk wel alle functies kennen). Zo was de functie 'Finishtijd' als training echt een uitkomst voor ons onervaren halve marathon lopers. Deze functie berekent namelijk 'real time' de geschatte finish tijd op een vooraf ingestelde afstand, deze kun je zelf instellen op mijlen/kilometers of zoals wij voor een vooraf ingestelde training namelijk de 'halve marathon'. Het overzicht staat standaard op scherm 2, gelukkig maar anders wordt het hardlopen nogal zenuwachtig. Door deze functie hebben wij zeer gecontroleerd kunnen lopen. Hierdoor was er km 19 tot en met 21.1 zelfs nog energie voor een versnelling.

De polshartslag meting was zeer accuraat en heeft geen enkele keer signaal verloren. De snelheid per kilometer weergave was stabiel genoeg om rust te geven bij het hardlopen. Met een totaal verloop van +/- 50 meter op de uiteindelijke afstand was mijn ervaring met de Garmin Forerunner 235 zeer positief te noemen! Klik hier voor meer informatie over de Garmin Forerunner 235

3…2…1…GO

Als 3 groene monsters staan wij aan de start van de IJsselloop, om 11.15 klinkt het startschot en gaan Niels, Tom en ik(Frank) van start. Niels gaat er direct vandoor volgens afspraak(1.41 eindtijd) en de eerste 2 kilometer komen Tom en ik door in 11 minuten, het gaat dus hard maar dat is niet erg want bij de start heb je nogal wat adrenaline en loop je de 1e kilometers wat sneller.

Na de 1e keer over de IJssel kunnen we gelukkig weer wat herstellen terwijl we de weilanden van Deventer inlopen. De 1e drinkpost komt al snel en we besluiten deze over te slaan en te wachten op drinkpost 2. Deze komt op 7 kilometer en hier besluiten we even wandelend te drinken en een gelletje te nemen. Met een opvallend verschil in energie level(gelletjes RULE!) lopen we kilometer 8 en 9 weer in op de verloren tijd. De eerste 10 kilometer komen we door in 56:35 op naar de volgende 11.1 km!

Benen voelen goed en met het energie level is niets mis...maar tot 17 kilometer is dan ook bekend terrein voor ons. Voor de 3e keer de IJssel over we zitten nu op 12 kilometer…en ik moet zeggen na een dik uur lopen valt een brug klimmetje ons nog alles mee…niet overmoedig worden Frankie….je moet er nog 9! De 3e drinkpost komt in zicht, we nemen hier wat vocht aan maar besluiten direct door te lopen.

Loop altijd je eigen tempo

Langs de IJssel voor de 2e keer is een saai stuk(been there…done that) we prijzen onszelf gelukkig dat er nul wind staat. Het zonnetje begint inmiddels goed door te komen. Op kilometer 14 lopen we een paar honderd meter in cadans mee met een andere loper. Dit gaat niet goed, het brengt ons uit de concentratie en we moeten hierna dik 2 minuten herstellen. Vreemd op zich want 500 meter later halen wij dezelfde loper in om hem niet meer tegen te komen.

Op kilometer 17 komt de laatste drinkpost in zicht. Het gelletje doet wederom wonderen en de 4e en de laatste keer over de IJssel(19.1 km) gaat de hartslag flink in het rood om geen tijd te verliezen. Toch herstellen we op weg naar beneden voldoende om de laatste 2 kilometer nog even aan te zetten. De mogelijkheid van een finishtijd onder de 2 uur komt in zicht en begint zich langzaam om te zetten naar waarheid. Dit drijft het tempo van de laatste kilometer op naar 11,4 km per uur.

De finish over met kippenvel op mijn hoofd van de inspanning in 1.59.35(netto tijd). De finish op de Brink midden in hartje Deventer is er een om naar toe te lopen! Volle terrassen, een zonnetje en een Corona doen ons de wedstrijd pijn snel vergeten. Maar de IJsselloop 2016 is een wedstrijd die wij zeker niet snel zullen vergeten en de kans is groot dat wij 9 april 2017 weer te vinden zijn in Deventer!

23-11-2015

Reisverslag Alex en Manuela Bakkeren (Winnaar Reis New York Marathon 2015)

Op woensdag 28 oktober 2015 was het dan eindelijk zover. We vertrokken in de vroege ochtend (05.45 u) vanaf Novotel Rotterdam naar Zaventem, om van daaruit met Jet Airways naar Newark Airport (New Jersey) te vliegen. Helaas regen bij aankomst in NY. De korte sightseeing met de bus door de stad viel daardoor letterlijk en figuurlijk een beetje in het water. We konden vanuit de bus wel een blik werpen op Chinatown. Door het slechte weer was het zicht slecht en kon je de werkelijke hoogte van de wolkenkrabbers niet zien. Doordat we door het slechte weer midden in de spits van NY zaten, hebben we met zijn allen besloten om naar de hotels te gaan. Koffers werden uitgeladen en in de hotelkamers gezet en toen was het alweer tijd voor de welkomstborrel in het clubhuis Cheeseburger in Paradise. Hier ook maar even onze 1e hamburger naar binnen gewerkt.

Op de 2e dag weer vroeg op voor de laatste ochtend training. Daarna konden we heerlijk genieten van een zeer uitgebreid ontbijtbuffet in Cheeseburger in Paradise. Om 10 uur vertrokken we met zijn allen voor een rondvaart om het eiland Manhattan. Je vaart langs de wolkenkrabbers, het Vrijheidsbeeld, de Verrazano-Narrows Bridge ( waar de start is van de Marathon), Brooklyn Bridge enz. Je ziet alle stadsdelen van New York: Manhattan, Brooklyn, Queens, The Bronx en Staten Island. Dit is zeer indrukwekkend allemaal.

Daarna gaan we de startbewijzen ophalen en lopen we over de enorme sportexpo (170.000 m2) waar een gigantische keuze is aan kleding, schoenen, gadgets, voeding en nog veel meer.

De rest van de dag hadden we vrij te besteden en zijn we met een paar andere gaan eten in Dallas BBQ op Times Square. Verder de hele avond in de stad onze ogen uitgekeken.

De 3e dag was ook vrij te besteden en na het overheerlijke ontbijtbuffet met de metro naar Battery Park om van daaruit met de boot naar Liberty Island en Ellis Island te varen. We hadden kaartjes gekocht om in het Vrijheidsbeeld te gaan, en dat was echt mooi. Mede door het mooie weer mooie plaatjes kunnen schieten.

Helaas geen tijd meer voor Ellis Island op naar de helikoptervlucht. Wauw echt gaaf! Een aanrader voor degene die de prijs dit jaar wint. We hadden 20 minuten geboekt maar moesten 10 minuten langer in de lucht blijven omdat we het helikopterplatform niet mochten gebruiken i.v.m. een oefening voor de komst van Obama. Helemaal niet erg natuurlijk.
Na de Helikoptervlucht via Wall Street naar het 9/11 memorial. Er heerst daar een indrukwekkende stilte. Daarnaast staat het nieuwe One World Trade Center. Door vooraf kaartjes te hebben gekocht konden we alle rijen vermijden en dat werkte perfect. Het uitzicht is echt fantastisch. De snelheid waarmee je naar boven gaat is niet normaal, je oren knappen gewoon. Daarna weer even een restaurantje opgezocht.

De 4e dag weer genoten van het ontbijt en met de metro naar Central Park gegaan waar Jan de Vos uitleg gaf over het laatste gedeelte van het parcours, het finish gebied en de family reunion. Central Park was adembenemend met alle mooie herfstkleuren. Daarna een vrije middag waarin geshopt moest worden voor het thuisfront. Oooh wat gaat de tijd snel! Nog even langs Rockefeller Center. Ja, we moesten weer op tijd terug zijn in het hotel voor de laatste marathon info van de trainer en de pasta party in Cheeseburger in Paradise. Oh ja het is ook nog Halloween. Al een paar dagen van te voren zie je mensen verkleed over straat lopen. In de warenhuizen is het personeel zelfs geschminkt.

De 5e dag “THE BIG DAY”. Nadat de deelnemers om 6.00 u aan het ontbijtbuffet zaten werden we met muziek van Frank Sinatra (New York) door de supporters uitgezwaaid. Daarna ontbeten de supporters en werden ze met de bus naar ‘t 28 km punt gebracht. De start van de TCS NYC Marathon is echt een bijzonder moment om mee te maken. Op de muziek van Bruce Springsteen (Born to run) werd er gewacht op t startschot en dan gaat het los. Hoe enthousiast de mensen daar aan de kant je naam staan te roepen en te gillen is met geen pen te beschrijven. Dat geeft echt een extra boost. Voor hen is iedereen een winnaar.

En dan de 6e dag, helaas onze laatste dag. Het lopen gaat eigenlijk best wel goed. Toch maar de uitlooptraining overgeslagen. Bij het ontbijt kreeg iedereen De New York Times, en dat is wel apart om dan je naam daarin te zien staan. Nog even met de bus naar de stad en ja, toen zat het erop en werden we om 15.30 u opgehaald om weer op het vliegtuig naar huis te stappen. Jammerrrrrr.

Bij deze willen wij DeHardloopwinkel.nl en Rijnmond marathonreizen bedanken voor deze geweldige ervaring. Alles maar dan ook alles was tot in de puntjes toe verzorgd. Top.

Alex Bakkeren

18-6-2014

: Kees van der Niet

: Mijn favoriete afstand is de marathon. Ik loop er 2 per jaar. Nu doe ik eerst mee aan de roparun , van Hamburg naar Rotterdam.

: De marathon van Rotterdam

Een heel bijzondere marathon

Een jong mannetje van een jaar of 13

Een tijdje terug was het Palmzondag en werd de marathon van Rotterdam weer gelopen. Ik was één van de deelnemers. Het werd voor mij persoonlijk een heel bijzondere marathon. Niet vanwege een persoonlijk record , maar om een andere reden. Ik had mij 4 maanden voorbereid om een marathon in de buurt van mijn persoonlijke record te lopen. Alles in de voorbereiding liep op rolletjes. Ik bouwde langzaam de hoeveelheid kilometers en de intensiteit van de trainingen op. Ik liep vaak door weer en wind en trotseerde menige regenbui. Ik had net op een vrijdag de maximale trainingsafstand van 36 km gelopen. Het werd zondag , twee weken voor de marathon, ‘s morgens leidde ik een viering in het ziekenhuis en ’s middags liep ik heel relaxed in het zonnetje een rondje van een kilometer of 11, ik liep net te denken hoe ik mijn trainingen voor de laatste 2 weken van de marathon zou gaan doen, toen ik van achteren werd aangereden door een wielrenner. Het was een jong mannetje van een jaar of 13 die even niet had opgelet en met zijn hoofd tegen mijn achterhoofd was aangereden. Gelukkig voor hem had hij een helm op. Ik liep een lichte hersenschudding op, een hoofdwond , schaafwonden en bloeduitstortingen aan mijn ellenboog en heup.

Versuft op het asfalt

Het is moeilijk om precies te beschrijven wat er dan gebeurt. Je ziet het niet aankomen, je voelt een klap tegen je achterhoofd en ligt vervolgens even versuft op het asfalt op het randje van het fietspad tegen de rechter berm aan. De jongen in kwestie was erg geschrokken en riep: Wakker worden meneer, wakker worden! ik herinner mij dat ik half versuft zei: Eerst eens even tot mij door laten dringen wat er nu precies aan de hand is. De jongeman putte zich uit in excuses, evenals zijn ouders. Gelukkig kon ik weer opstaan en zelf mijn vrouw bellen. Zij haalde mij op en bracht mij naar de huisartsenpost. Daar werd me verteld dat ik wel een poosje hoofdpijn zou houden, maar dat het er verder niet ernstig uit zag. Dat was al een opluchting. Als ik langer dan 2 weken hoofdpijn zou hebben, moest ik weer een arts raadplegen. Ik had inderdaad de eerste dagen hoofdpijn, maar Goddank kon ik sinds donderdag weer rustig een boek lezen. De hoofdpijn nam geleidelijk af en de zondag voor de marathon deed ik de ultieme test: ik kon zonder problemen de afstand van de halve marathon lopen.

Een medaille van een collega

’s Maandags ging ik weer naar mijn werk. Het was meteen en pittige werkdag, ’s avonds nog een vergadering er achter aan. Maar het ging. Ik had vrijwel geen hoofdpijn. In de middagpauze gebeurde er iets dat diepe indruk op mij maakte. Een collega van het ziekenhuis die ook de marathon liep was erg geraakt door wat mij was overkomen. Hij wist dat ik er lang voor getraind had en vond het echt sneu voor mij dat mijn marathon vanwege dat ongeval onzeker was geworden. Hij was ook bezorgd om mij en vond dat ik zodra ik ook maar iets van hoofdpijn voelde niet tegen beter weten in door moest gaan, maar uit moest stappen. Hij vroeg me of ik mijn marathon medailles spaarde, dat doe ik inderdaad. Toen beloofde hij mij dat als ik uit zou vallen en als hij hem gewoon zou uitlopen, ik zijn medaille zou krijgen. Ik was ontroerd door zijn spontane aanbod en als ik de marathon niet had uitgelopen had ik zijn medaille zeker in dankbaarheid aangenomen.

Stof tot nadenken

Ik ben uiteraard net zo dankbaar dat ik op een heel rustige manier gewoon de marathon heb uit kunnen lopen. Ik ben niet voor een persoonlijk record gegaan, dat was echt niet verantwoord, maar ik heb nog nooit zo intens van marathon genoten als van deze. Ik verwonderde mij dat ik toch in staat gesteld werd hem te volbrengen en verwonderde mij ook hoe hartverwarmend mensen dan met je meeleven. Ik was me deze keer ook terdege bewust van het feit dat ook na veel trainen het niet vanzelfsprekend is dat het allemaal gaat zoals je je had voorgesteld. Deze ging zo anders en zo bijzonder dat ik dat nooit zal vergeten. Wonderlijk: Dan levert zo’n ongeluk en de nasleep daarvan niet alleen ballast en ellende, maar ook bagage en verdieping op. In dit geval ook stof tot nadenken.

Blij van zoveel genegenheid en verbroedering

Ik hoed me er wel voor om een volgende keer alleen maar voor een goede tijd te gaan. Het is een feest om zo door Rotterdam te mogen lopen, en door bekenden en onbekenden spontaan en fanatiek aangemoedigd te mogen worden. Zo haalt sport het beste in mensen naar boven. Het zal misschien wel eens zo zijn dat sport verloedert, maar ik heb ervaren dat sport in deze situatie echt verbroedert. Overigens is de medaille van mijn collega die de marathon ook uit liep naar een patiënt gegaan die hem daar erg dankbaar voor was. En ik bezocht een patiënte die van haar zoon een gegraveerde marathonmedaille gekregen had. Ik werd blij van zoveel genegenheid en verbroedering.

Zo kan het dus ook.

Kees van der Niet , geestelijk verzorger Maasstad Ziekenhuis

8-2-2014

: Mari Durieux

: Mijn favoriete afstand is toch wel 10 km, die loop ik minimaal 2 keer per week. Volgend jaar oktober wil ik de marathon gaan lopen.

: Mijn favoriete schoenen de Brooks Glycerin (die ik met een foto actie bij jullie heb gewonnen overigens).

DE EERSTE KEER…

Een Halve Marathon, mijn eerste. Dat was me best wat zeg. En dan ben je al een tijdje bezig met hardlopen en schrijf je jezelf in voor een Halve Marthon, ja die van 21,2 kilometer. Ik hoor mezelf nog geen twee jaar geleden zeggen: "als ik hier in het park een rondje kan rennen (1,3 kilometer) vind ik het prima". Nu is de dag dat ik een iets groter rondje ga lopen.

Ben ik goed voorbereid?, ik weet het niet. Te laat dacht ik: "Hé wanneer is dat ook alweer?". En ging mijn training opbouwen van de 10 die ik wekelijks loop naar de grotere afstand. Omdat ik dat opbouwen niet echt zag zitten liep ik maar opeens 20 km op een heel langzaam tempo, daarna nog een keer 16 en 14 km gelopen en toen barste het carnaval en ‘s-Hertogenbosch los. Anderhalve week niet gelopen. Nog een keer 14 en dat was de voorbereiding.

Na Carnaval sloeg echt de twijfel toe, kan ik dit wel. Ik, eigenlijk 'niet sportman', loop nog niet zo heel lang als ik het vergelijk met veel van mijn lieve mede Running Junkies.

Een halve marathon, dat is zwaar. De twijfel uitte zich in alles…

Welke schoenen doe ik aan?, wat eet ik van te voren?, wat drink ik onderweg?, gelletjes?, hoeveel?, waar laat ik ze?, muziek?, welke muziek?, welke koptelefoon?, yurbuds? Owh die hebben geen bediening. Iphone dopjes ploepen uit mijn grootte oren. Hoe hard wil ik lopen?, hoe hard kan ik lopen?, ga ik het opbouwen?, verdelen of blij zijn als ik hem uitloop? Sjeezus van elk detail maakte ik een rampscenario.

Dan is het zaterdag avond, de avond voor de race en de meeste twijfels zijn wel weg. Op tijd naar bed dan en een goede nachtrust pakken. Het lot bepaalde anders, door omstandigheden sliep ik pas om half 3 en om 7 uur weer er uit. Het is niet anders. Niels haalt me op om 11 uur, zodat we met alle Junkies de start van de 10 km mee kunnen maken en cheeren naar onze Junkies die op deze afstand meedoen. Daar staan we dan met een hoop Junkies, met vlag uiteraard, en juichen de renners door de 10 km heen!

Daarna gaan we omkleden en ik merk dat ik in een soort van voorbereidingsmodus kom te staan. Ik vind dit prettig en maak er net als optreden als drummer in het verleden met MisterEd een soort van ritueel van. Schone sokken aan, loopschoenen aan en op mijn gemak alles gereed maken. Mijn startnummer had ik thuis al op mijn Junkie shirt gespeld, alleen even aantrekken en klaar. Al mijn gelletjes kan ik meenemen en een rolletje dextro frommel ik in de tight die in mijn Nike short zit weg. Hans, Niels en ik gaan naar buiten richting start, we zijn nog erg vroeg en Hans en Niels gaan zich opwarmen. Ik loop ook de “opwarmstraat” in en loop een keer op en neer, dit is al meer opwarmen dan wat ik normaal doe.

Nog 15 minuten voor de start en we gaan naar het startvak, ik sluit me af en doe mijn muziek aan. Pharrel is happy en laat het me horen, verder hoor ik niet veel meer. Als het startshot boven de muziek uit komt zie ik de lopers in beweging komen en loop mee, rennen is het nog niet maar dit gaat vanaf de startlijn wel. Ik let niet op wat er om me heen gebeurd en loop mijn eigen tempo, even voelen hoe het gaat de eerste km. Iets te snel gestart en ik ga terug in mijn tempo. 5 minuten rond per kilometer voelt goed, hartslag 170, dit moet kunnen de eerste 10 km. Op 10 km kom ik door op 49:36, dit gaat best lekker, dit moet kunnen. Van te voren hebben enorm veel mensen gezegd 'geniet ervan' (ik kan dit woord trouwens sinds Wendy van Dijk niet meer aanhoren maar ach, de bedoeling is goed). Geniet ik ervan? Ik denk het wel. Als ik loop denk ik alleen maar aan lopen en wat er op dat moment mee te maken heeft, verder niets maar dan ook echt niets.

De laatste 5 km worden mijn benen best wel moe maar ik weet het tempo toch nog vol te houden. Ik weet van “horen zeggen” dat er op het einde nog een paar heuvel op paden komen en houd er rekening mee. Mijn tempo loopt twee seconden (gemiddelde) terug door de heuvel op paadjes. Ik vind het prima en weet dat ik boven mijn verwachting zal eindigen. Normaal pers ik er op 10 km nog een sprintje uit, nu weet ik twee km voor de finish al dat ik dat niet ga doen….Het laatste stuk het dorp in, mijn muziek heb ik uitgezet en hoor de speaker al van alles omroepen. Ik kijk vooral uit naar de Cheering Junkies, nog twee bochten hoor ik een van de omstanders roepen. Nog twee bochten en in de verte zie ik de Junkie vlag, dit is zo fijn. Daar staan ze de Running Junkies die nu staan te cheeren, de crew waar ik trots op ben! Daarna de finish en ik klok op mijn horloge 1.44,56 (volgens mijn Nike is dit de halve marathon tijd).

Ik heb het gedaan een halve Marathon, mijn eerste keer…

Mari Durieux

11-1-2014

: Albert Meijer

: Ik loop het liefst lange afstanden "marathon", voorheen de 6 uursloop maar dat laten mijn knieën helaas niet meer toe :)

: LGT Alpin-marathon van Liechtenstein 5:13

Op 1 juni vertrokken mijn vrouw Manon en ik richting Oostenrijk om daar een weekje rond te toeren in het westelijk deel. Dit deel hadden we 2 jaar geleden vanwege het slechte weer niet “gedaan”. Gezien mijn plan om de LGT Alpin-marathon van Liechtenstein te lopen op 8 juni kwam dat eigenlijk wel mooi uit. Hierdoor konden we e.e.a. immers mooi combineren. De zaterdag en zondag waren druilerig en onderweg zagen we dat het water op sommige plaatsen in Zuid-Duitsland wel heel erg hoog stond. Ook hebben we “gezellig” 3 uur in de file gestaan omdat een vijftal sukkels het nodig vond bij een wegversmalling achter op elkaar te rijden.

Maandag en dinsdag waren droog maar nog wel fris en vanaf woensdag werd het elke dag beter. In Oostenrijk verbleven we (met het oog op de marathon) steeds op hoogte, ook heb ik nog 3 x op hoogte getraind (o.a. 3 x 2 km 13% op 2.000m in Obergurgl). Door het late voorjaar (ook daar) konden we onze reisplannen niet geheel uitvoeren, want de Rettenbach, Timmelsjoch (hier wel in de sneeuw gestaan) en de Silvretta waren helaas nog gesloten. Gelukkig waren er nog voldoende andere mooie routes om te rijden (we kwamen ook nog tussen een kudde afdalende koeien terecht). Donderdag en vrijdag waren rustige dagen met weinig reiskilometers en zonder training. Op vrijdag kwamen we in de middag aan in Liechtenstein, waar we een appartementje in Triesenberg hadden geboekt (ook weer op hoogte) met een terras dat een schitterend uitzicht bood op het Rijndal. Op vrijdag hebben we het startpakket opgehaald, ondanks het feit dat de TomTom ons op een eenrichtingsweg tegen het verkeer in wilde laten afdalen. Met veel moeite (want ik stond op een 10%-weg) slaagde ik er in te keren.

Op 8 juni was het zover. Het was stralend weer en het zou 27C worden, mijn weer dus. De start was bij een fabriek in Bendern. We waren reeds vroeg aanwezig, want ik wilde (omdat die mogelijkheid er was) mijn eigen drankjes afgeven. Om 9.00 uur gingen we van start. Ik had intussen van een ander Nederlander begrepen dat er nogal wat rottigheid in het parcours zat, terwijl ik begrepen had dat er wel veel geklommen moest worden, maar dat de ondergrond redelijk egaal zou zijn.

De eerste 10 km waren als verwacht vlak en gingen over asfalt en vlakke paden. Bij het bordje “10 km” in een winkelstraat in Vaduz moest je rechtsaf en daar begon het feest. Een fors stijgende weg zette meteen de toon, maar daar schrok ik niet van, immers tussen 10 km en 21 km moest 1.000m hoogteverschil genomen worden. De verrassing kwam pas enkele kilometers later, toen het parcours ineens overging in een bospad dat toch wel vrij smal was en bovendien vol lag met oneffenheden. Tot 15 km wist ik het vol te houden om te blijven hardlopen/joggen, maar daarna zag ik in dat wandelen op de steile stukken net zo snel ging. Tijdens de volgende 6 km werd het (voor mijn gevoel) nog steiler, hetgeen bevestig werd doordat mijn oren (net als in een vliegtuig of met de auto in de bergen) af en toe dicht gingen zitten. Als je naar boven keek zag je dat de berg op verschillende hoogtes bevolkt was met lopers, hetgeen overigens later van bovenaf naar beneden kijkend naar achterblijvers een veel prettiger gevoel gaf. Boven gekomen voelde ik mij aardig uitgewoond, ook doordat ik vanwege mijn zeer zwakke enkel (2 x gebroken, 4 x gescheurde enkelband) “doodsangsten” had doorstaan, vanwege de uitstekende boomwortels en losse stenen.

Ik was vanaf het 10 km-punt overigens hoogstens door 10 lo(o)p(st)ers ingehaald en deze kwamen in de afdaling (wat ik aardig kan, hoewel het soms te steil en/of te smal was) één voor één weer in beeld. Tot 32 km ging het daarna wel redelijk, al zaten hier ook nog aardig wat lastige kilometers tussen. De verzorging was trouwens zeer goed en ook mijn flesjes (met de van de winnaar van onze 6 uursloop afgekeken toverdrank) werden op de juiste punten aangereikt. Bij 32 km begon de ellende pas echt. Met stijgingen tot boven de 20% was het vaker wandelen dan joggen, maar ik had intussen aan manier van wandelen ontdekt die mij veel andere deelnemers deed passeren. Zelfs ik kreeg het nu heet, maar dat wist ik op te lossen door mijn spons af en toe te dopen in de diverse beekjes met ijskoud water. Op een gegeven moment heb ik zelfs mijn nek en knieën gekoeld met sneeuw, waar we ook vaker dan mij lief was door heen moesten. Hier werd ik soms echt bang, want smeltende sneeuw en modder vormen geen ondergrond waar ik op gerekend had, om nog maar te zwijgen van de rotsen, losse stenen en waterstroompjes waar je regelmatig mee werd geconfronteerd.

Bij het 37 km punt ging ik bijna onderuit, maar had ik het geluk dat ik vlak voor een bocht zat en mijzelf kon opvangen tegen een bergwand. Vanaf dat punt kon je overigens het finishterrein in Malbun (waar je op hoogte nog een halve cirkel om heen liep) horen en later ook zien. Even later doemde de grootste verrassing op. In plaats van (zoals verwacht) naar beneden ging het ineens opnieuw stevig omhoog met nog meer modder en sneeuw. Daar maakte een soort kwaadheid bij mij een soort energieboost los, zodat ik in de laatste 2 afdalingskilometers nog een aantal lopers heb ingehaald, waaronder een Liechtensteiner waarmee ik onderweg minstens 10x van positie was gewisseld. Ik haalde hem in op de blauwe loper die uitgelegd was over de laatst 195 meter en dat was kicken!

Bij de finish (na 5.13 uur) ontving ik een mooi T-shirt en (in plaats van de gebruikelijke medaille) een echt Swarovsky beeldje. Uit de uitslagenlijst bleek dat ik na het 10-km punt 81 lopers had ingehaald en zelf slechts 4 x ingehaald was.

Conclusie: ik kan klimmen (en als de ondergrond het toelaat ook dalen) en heb mijn eerste (en laatste ?) trail gelopen. De LGT Alpin-marathon is een fantastische zeer goed georganiseerde wedstrijd met (waar mogelijk) enthousiast publiek, waarvan ik mij overigens afvraag of deze ingeval van regen niet levensgevaarlijk is.

Met sportieve groet Albert.

1-1-2014

: Hans Remeeus

: Ik loop het liefst lange afstanden, maar na de marathon ga ik voor de 10KM!

: Mijn eerste Marathon Wenen in 3:54

De Marathon van Wenen op zondag 13 april 2014.

De dagen ervoor zijn niet altijd even goed verlopen... De dinsdag voor de marathon liep ik weliswaar een 10 kilometer in een heel mooie tijd, maar 's avonds lag ik met verhoging in bed. Woensdag en donderdag enorm neusverkouden; ik had het gevoel alsof ik leeg liep. Donderdag ging ik voor de laatste keer lopen; 5 km rustig aan. Na 3 km begon het ineens heel hard te regenen en te waaien. Ik was compleet verzopen en ijskoud. 's Avonds weer met verhoging in bed. Tot overmaat van ramp speelde ook de kuitblessure weer op. Ik dacht: "dit wordt niets, tijdens de marathon kan ik na 5 km wel stoppen".

Zondag om 05.00 uur op, met de trein en metro naar de start. Om 07.15 ter plekke en rustig voorbereid, een beetje heen en lopen en nog even naar het toilet. Top zenuwachtig natuurlijk. Starten om 09.10. Rustig aan begonnen. Het is alsof je wordt meegezogen door alle lopers om je heen. Het ging prima; ik ging steeds meer mensen inhalen. Van mijn kuit heb ik helemaal geen last gehad. Ik voelde dat ik veel energie had.

De route was ontzettend mooi; heel afwisselend en helemaal niet saai. Ik had wel last van mensen om mij heen en langs de route. Ik moest vaak inhouden en zigzaggen over de weg om een gaatje te vinden tussen de andere lopers. Pas toen de halve marathon lopers van de route af waren werd het iets rustiger, maar nog steeds was het goed uitkijken dat je niet tegen mensen aan loopt, of andersom.

Mijn vriendin Susanne was fantastisch! Op de afgesproken plekken stond ze langs de route met een flesje water waarin de zeer goed werkende gel opgelost was. Ieder flesje was ongeveer 450 kCal. Daar heb ik er 8 van opgedronken. Susanne was erg ongerust dat zij mij ergens op kon rapen, maar dat viel gelukkig mee.

Steeds keek ik op mijn GPS-horloge en verbaasde mij er zelf over dat ik zo snel liep. Tijdens de trainingen liep ik heel constant 10 km/u, maar nu soms zelfs 12,5 km/u en dat is heel snel op een route waar 42.000 mensen lopen. Ook na de gevreesde 30 km ging het nog steeds goed. Na 35 km begon ik te merken dat ik er al een paar kilometer op had zitten... En tijdens de laatste 3 km was de energie op. De onderkant van mijn gezichtsveld begon te trillen. De laatste kilometers gingen ook nog eens omhoog. Ik kon het zelf niet geloven dat ik zo snel gelopen had; van onder de 4 uur heb ik alleen mogen dromen. Tenslotte ben ik geen 30 meer, maar 60!

Bij aankomst was daar weer die lieve Susanne waar ik zoveel steun aan gehad heb. De hele dag heeft zij met een behoorlijk zware rugzak met drinken, eten en kleding rondgelopen en van het ene naar het andere metrostation gereden. Van de afgesproken tijdstippen klopte niets meer (ik liep veel sneller van verwacht), dus ze moest zich nog haasten ook om overal op tijd langs de route en bij de finish te staan.

Moe was ik niet, alleen spierpijn in mijn benen. Ik was vooral heel gelukkig (en emotioneel) dat ik een marathon gelopen had en nog binnen de vier uur ook, terwijl ik een tijd verwacht had van tussen de 4:30 en 4:45 uur.

Het was geweldig en een enorm mooie belevenis!

Met sportieve groet Hans.